Verdrietig

Lieve vrienden, 

 

Soms kan ik gewoon zomaar verdrietig worden in deze Corona tijd. 

Verdrietig om de medemens, die het moeilijk heeft, door eenzaamheid, verlies van baan, 

verlies van inkomsten, maar ook door ziekte en verlies van familieleden. 

 

Verdrietig om de managers in de zorg, die het in hun hoofd gehaald hebben om ook het kantoorpersoneel en zichzelf maar even te laten vaccineren, terwijl ze daar nog helemaal geen recht op hadden. 

Hierdoor weer andere mensen duperend. 

Verdrietig om alle thuiswerkende ouders, die zelf hun kinderen onderwijs moeten geven. 

Hoewel? Zij hebben nog werk. 

 

Verdrietig om de val van het kabinet. 

 

Waarom moet een heel kabinet boeten voor blunders van anderen met oogkleppen op en oordopjes in? 

Boeten voor het hele systeem van regelgeving, zoals leden van de tweede kamer, rechters, ambtenaren???

Dus eigenlijk iedereen die heeft meegewerkt aan het tot stand komen van de wet. 

Lost dit iets op???

 

Natuurlijk, iemand moet de verantwoordelijkheid nemen. Maar ook, moet het land uit de Coronacrisis getrokken worden. 

 

Nu in deze tijd aftreden, helpt de getroffen ouders echt niet. 

 

Een jongeman, die thuis rondloopt in een eikeltjespyama maakt als eerste, al tsjilpend, een vreugdedansje. Als een Amerikaanse president twittert hij erop los. 

 

Hij is mijn kleur niet. Nooit geweest en zal het niet worden ook. 

 

Bij de verkiezingen in maart, zal ik zeker weer op onze huidige demissionair minister-president stemmen. Hij heeft zich een plaats in mijn hart veroverd. 

 

Maar nu ben ik gewoon even verdrietig. 

 

Verdrietig om alles. 

Het zal wel weer overgaan, maar nu even niet. 

 

Arm land! 

Ik wens je beterschap, de kracht om door deze crisis heen te komen en ik zal trachten daaraan mijn steentje bij te dragen, door me aan de regels te houden. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

 

Hierbij nog een gedicht van Paul van Vliet. 

Misschien is dat wel wat ik me voel:

 

“Een vreemdeling”

 

Ik voel me soms een vreemdeling in het land waarin ik woon Nederland dat land van jou en mij.

Ik voel me soms verloren in het land waarin ik woon.

Is dit mijn vaderland, hoor ik hierbij?

 

Ik kom er dingen tegen waar ik de oorsprong niet van snap

en vraag me af: heb ik niet opgelet?

Kan iemand mij vertellen

is dat allemaal van ons

Hoe komt dat hier? Wie heeft dat neergezet?

 

Waar komt die achterdocht vandaan

wie heeft die twijfel meegebracht

Dat domme navelstaren van vandaag?

Waarom zo onverschillig

Wie heeft ons hufterig gemaakt

onzeker, besluiteloos en vaag?

 

Ik voel me soms een vreemdeling

in het land waarin ik woon

Nederland dat land van jou en mij

Ik merk dat ik veel kwijt ben

in het land waarin ik woon

Het lijkt soms een land van vroeger en voorbij.

 

Waar zijn toch al die dingen

waar ik zo van hield

We waren dan wel klein maar hádden wat

Hoe kan die vrolijkheid nou weg zijn

en die tintelende hoop

Is er iemand hier geweest die heeft ‘t geját?

 

Waar is die Nederlandse lef

Waar onze originaliteit

en waar is de verdraagzaamheid van toen

waar dat voor niets en niemand bang

met onze wereldwijde blik?

We moeten het daar nú toch juist mee doen!

 

Ik wil dat niet: een vreemdeling zijn

in het land waar ik in woon

Ik wil hier ook niet weg of hier vandaan

want hier moet het gebeuren

Hier zijn wij neergezet

Dan moeten wij hier samen verder gaan

 

En als wij blijven bouwen

aan de toekomst van dit land

met visie en een nieuwe lijn

met ruimte in ons hart

en een uitgestrekte hand

Zal zelfs een vreemdeling

hier geen vreemdeling meer zijn!

 

Paul van Vliet