Huisje, boompje, beestje

Lieve vrienden, 

 

En dan opeens is alles opgeruimd. 

De ballen in dozen, de lampjes in plastic zakken in een grote doos. 

Keurig opgeruimd door mijn man. 

De buitenlampjes in de schuur…Zo dankbaar dat hij dat kan en doet. 

Ik kan het niet meer. 

 

De kale boom ligt langs het tuinpad. 

Zou iemand hem willen? Straatjongens die er een centje voor krijgen van de gemeente. 

Eind van de week komt de gemeentereiniging ze ophalen.

Dan worden ze versnipperd. 

 

In de kamer onder de lamp, staat nog de kale kunst-kerstboom. 

Morgen gaat hij met pot en al naar zolder. 

Tot aan het eind van het jaar. Dan mag hij weer naar beneden. 

Dan stof ik de pot af, hang er lichtjes in en kan het weer kerst worden. 

Maar nu nog niet. 

Nog ruim elf maanden te gaan, in een oh zo bijzonder jaar. 

 

Een jaar waarin we een kleinkind hopen te krijgen. Het eerste. En dat op onze leeftijd. Sweet seventy. 

 

Wanneer ik tegen iemand vertel dat onze zoon op z’n 41ste voor het eerst vader wordt, kijkt men meewarig. Wat zielig voor die jongen, hoor ik ze denken. 

 

Nou, nee hoor. 

Bepaald niet. 

Hij heeft geleefd. 

 

Is niet over de eerste de beste gestruikeld en ja, hij is kieskeurig. 

Altijd geweest. 

Van wie heeft hij dat toch? 

In ieder geval hoop ik dat het nu allemaal goed gaat. 

Huisje, boompje, beestje. 

 

En als het dan goed gaat, zal ik eind van dit jaar misschien

met het kindje op de arm langs de lampjes lopen en zeggen:

“Kijk eens, mooie lichtjes”

“Kerstboom”.

 

En misschien krijg ik dan wel een heerlijke glimlach. Of een schaterlach. 

Want met een half jaar lukt dat vast.

Misschien gaat het wel huilen, want ik weet al 41 jaar dat die roze wolk helemaal niet bestaat. 

 

Wat kan er toch veel gebeuren in een jaar tijd. 

Eerst een kleinhond, nu een kleinkind op komst. 

Spannende ontwikkelingen met hoop op goede afloop. 

Het is in ieder geval welkom. Heel welkom. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje