Inauguratie

Lieve vrienden,

 

Gisteren keek ik gewoontegetrouw naar de inauguratie van de nieuwe Amerikaanse president.

 

Wat een verademing, na vier jaar de oranje-man aangehoord te hebben, eindelijk een man die iets zinnigs zegt.

 

Na de man, die alles bij elkaar loog, wat er te liegen valt, staat er nu een misschien iets te keurige bejaarde heer, met een al even keurig vrouwtje.

 

Wat hadden ze het goed georganiseerd, die Amerikanen.

 

De inauguratie had plaats op de plek waar twee weken geleden nog een burgeroorlog dreigde te ontstaan door complete anarchie van gestoorde oranje-man aanhangers.

 

De plechtigheid liep volgens rituaal en was dit keer gevuld met veel Amerikaanse symboliek.

Ik raakte zowaar emotioneel incontinent bij het afleggen van de eed door mevrouw Vicepresident van de VS.

Eenzelfde gevoel als ik had bij de eerste zwarte president.

 

Dat we dit nog meemaken. Heel bijzonder. Zij legde de eed af bij een Latina. Met elke bevolkingsgroep was rekening gehouden. De zangeres van het volkslied stond symbool voor de LHBTI, de zangeres van “This land is your land” voor de Latin Americans.

 

Het was goed om naar te kijken. Even de toestanden in ons land vergeten.

 

Ik hoop dat het land, aan de andere kant van de oceaan, weer een goed land wordt. Dat de degelijke president erin slaagt, de teugels van het op hol geslagen paard een beetje aan te trekken.

 

De president die eerlijk en oprecht is. Die geeft om het volk en dat hij in de gelegenheid gesteld wordt om zijn beloftes waar te maken.

 

En de vicepresident gun ik alle succes in de wereld. Haar wereld, de wereld van het volk, de wereld van jou en mij.

 

Degene die het daar niet mee eens is, moet dat lekker zelf weten.

Ik hoop vurig dat het met het land weer goed komt. Want als het daar goed komt, komt het bij ons ook goed.

 

Want er is altijd licht. Als we maar dapper genoeg zijn om het te zien, dapper genoeg om het te zijn.

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond,

 

Rietje