Boos

Lieve vrienden, 

 

“Waarom ben je dan zo boos?”, vraagt mijn man. 

“Het gaat om mijn zoon. Onze zoon en de zonen en dochters van vele anderen”. 

 

Woedend ben ik op de minister met die schoenen. 

 

Terwijl er al langer dan een week vaccins in de vriezers van de pharmaceut liggen, staat onze zoon samen met vele anderen in de frontlinie te werken. Zieke mensen op te vangen. Het is druk. Heel druk in het ziekenhuis. 

 

Die dwaas, met die schoenen loopt met de dag meer achter de feiten aan. 

Hij zal er na het weekend naar kijken......

De logistiek is nog niet op orde. 

 

Steeds meer krijg ik het gevoel dat we in de maling worden genomen. 

 

Terwijl in Israël al ruim een miljoen mensen het vaccin toegediend kregen, is hier de logistiek nog niet op orde??????

 

Ik snap het wel hoor. Kerstreces, parttimers. Ze hadden het zo nodig, die vrije dagen???Kerstreces. Pffff

 

Duvel toch op. Dit is een crisis, waarbij iedereen z’n schouders eronder moet zetten. 

 

Ze staan klaar hoor de mensen op de SEH, IC, enz, mensen die allemaal een injectie kunnen toedienen bij elkaar. 

 

Maar die schoenenmeneer gaat er na het weekend naar kijken. 

Ja, naar de neuzen van z’n gebloemde schoenen zeker. Of in de camera van een damesweekblad. 

Of een liedje zingen in een televisieprogramma...

 

Hij twijfelt nog steeds, wie eerst mogen en rekt zo tijd. Kostbare tijd voor velen. 

 

Nog even en al die handen AAN de bedden liggen zelf IN de bedden. 

 

Ik hoop dat Kuifje, de schoenenman, dan voor een dichte deur staat. 

 

Een deur met daarop de mededeling: Wegens overheids-wanbeleid gesloten. 

 

“Waarom ben je dan zo boos?”

 

Nou, daarom!!!

 

Met hoopvolle groet en blijf negatief, 

 

Rietje