Lieve vrienden,
Gisteren waren we even een nostalgisch rondje doen door Amsterdam.
Tenminste, door mijn oude buurt.
De huizenblokken, die er staan, bekijk ik toch met heel andere ogen dan vroeger.
Mijn oude middelbare school is werkelijk een schitterend gebouw,
een Rijksmonument gebouwd tussen 1921 en 1924.
Op enkele hoeken zijn beeldhouwwerken te zien van Hildo Krop.
Terwijl ik het vroeger niet zag, zie ik het nu als een waar kunstwerk.
Geen wonder dat ons huidige huis ook gebouwd is in de stijl van de Amsterdamse school. Precies mijn smaak en uit dezelfde tijd.
Vele details in ons huis, waren ook aanwezig in mijn oude school.
De betegelde vloeren, de trapleuningen, het glas in lood. Jammer genoeg is in mijn huis veel van het originele in de loop der jaren verloren gegaan.
Maar ook zijn er dingen, die je in nieuwe huizen niet na kunt bouwen.
Dit tot ongenoegen van velen.
Toen wij door de straat reden, die parallel loopt aan de straat waar ik in Amsterdam woonde, zag ik dat ze gevels aan het restaureren waren.
Scheuren in de voegen waren gerepareerd.
Tot mijn afgrijzen zag ik, dat deze scheuren bijna wit gevoegd waren.
Zo waren de scheuren goed zichtbaar in de verder antracietkleurig gevoegde gevels. Je moet toch zot zijn om zoiets te doen. Wat een zonde!!!
Op de plek waar Amsterdam in mijn jeugd ophield en waar ik schaatste op de slootjes en tenniste tussen de weilanden, is nu de Zuidas verrezen.
De architectonische hoogstandjes, die daar gebouwd zijn en nog steeds gebouwd worden, zijn van een nieuw soort buitencategorie.
Als je zelf niet achter het stuur zit, kun je het goed bekijken en blijf je je afvragen hoe de gebouwen kunnen blijven staan.
De daar gevestigde bedrijven, moeten onbeschrijfelijk veel geld verdienen, want de dure gebouwen zijn gebouwd op de duurste grond van Nederland.
Waar vroeger de Boerenwetering nog liep, als afwatering van het veengebied Amstelveen, houdt deze vaart nu op in een vijver tussen RAI en Beatrixpark.
De landelijke buurt aan de zuidkant van Amsterdam is een landschap van staal, glas, beton en marmer geworden.
Hier, tussen de kantoren, wonen en werken de beter gesitueerden en de voetballers van een bekende Amsterdamse club.
Je struikelt nog weleens over ze, als je in die buurt naar de grootgrutter gaat.
Ik vraag me af, of de spectaculaire gebouwen ooit door mijn kindskinderen opgemerkt gaan worden. Misschien wel.
En of mijn oude school er dan nog staat?
De oude schoolplaten waren allang weg...
Bali, Lombok, Soemba, Soembawa, Floris, Timor, enzovoort, zong de cabaretgroep Donkey Shocking.
Ik heb geen glazen bol.
Toen ik nog naar school ging, kon die school wat mij betreft afgebroken worden.
Nu ben ik blij, dat hij er nog staat.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
