Niet klagen maar dragen

Lieve vrienden, 

 

Soms kan ik heel verdrietig zijn. 

Door allerlei makkesen. 

 

Midden in de nacht wakker worden door vreselijke pijn.

Dan kan ik best even vloeken. 

Maar dan denk ik altijd aan wat ik wel kan, wel heb. 

 

Soms ook, is mijn potje verdrietigheid vol. 

Kan ik het verhaal van anderen er niet bij hebben. 

 

En dan denk ik aan wat een vriendin kortgeleden zei, een paar weken voordat ze doodging. 

 

“Ik trek het niet, de emotie van de ander te zien. Tyfus! Tering! 

Dus vertel het niet verder!

Je weet, ik ga overal vol voor, dus nu ook.”

Ze heeft het niet gered, maar tot het eind toe gelachen en af en toe gescholden. 

 

Ze was nog bang om opgepakt te worden en zou dan zeggen “Gilles de la Tourette” te hebben. 

 

Ik zei tegen mijn man, dat ik zo vaak aan haar dacht. 

Zij had al een zoon verloren aan die rot ziekte. 

Kan het nog erger? 

En toch bleef ze lachen. 

Lachen tot ze erbij neer viel. 

 

Ze blijft altijd ergens in mijn hoofd zitten. 

Ze viel om van het lachen als ik vertelde over een kennis die bij bijzondere opruimingen werkte. 

 

Bedorven lijken, enzo. 

 

Opvegen kon je ons dan. 

Wat een span waren we. 

Dezelfde zwarte humor. 

Nu is ze er niet meer. 

Alweer zes weken niet. 

 

Gekke meid. Ik hoor nog haar schaterlach. 

 

Mijn man noemde ze “ons meneer”

 

Nu is het weer “mijn meneer”, maar ik had hem graag nog een poos met haar gedeeld. 

Kon geen kwaad. Ze had een vrouw....

 

Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht zei mijn moeder altijd. 

 

Klagen doe je maar bij de dokter! 

 

En zelfs dan kan ik het niet. 

Het is te doen hoor.

 

Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen! zou Bassie zeggen. 

Wie Bassie is???

 

Ja, dáág!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Bibian

Lieve vrienden, 

 

 

Als je weet dat het bestaat

Maar de tranen niet wil zien 

Van de mensen die je liefhebt 

Zou je blijven dan misschien?

 

Als je weet dat het bestaat 

Dat het ondanks alle zorgen 

Steeds weer doorleeft in jouw lijf

Is er dan toch steeds een morgen? 

 

Als je weet dat het bestaat 

en je lacht als je moet huilen

Valt op een middag in de zon voor de nacht niet meer te schuilen

 

Na de laatste finish lijn

wacht ook voor jou eeuwige rust. 

Genoeg geleden

Moe gestreden

Nu voorgoed in slaap gekust......

 

Rust zacht.

 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

 

Voetbalvrouwen

Lieve vrienden, 

 

Hebben voetbalvrouwen wel kleren? 

Dat vraag ik me geregeld af, als ik weer eens een plaatje tegenkom van een beroemde voetballer met z’n bloedmooie vrouw aan de arm. 

 

Deze dames noemen zich tegenwoordig “model” of “influencer”.

Wisten jullie zeker niet hè? 

 

Tegenwoordig kijk ik veel plaatjes. Gewoon op de telefoon. 

 

Dan staat in de krant de voetballer met z’n crisiskapsel en kriebelsik en staat naast hem een schaars geklede jongedame. Altijd met een decolleté tot over de knie en nooit op een paar mooie pumps, maar altijd op sandaaltjes met hakken tot aan haar decolleté. 

 

Dan staat de naam van de juffrouw erbij en denk ik: “goh, hij was toch eerst met z’n schoolvriendin”. 

 

Natuurlijk kan ik het niet laten om op haar instaprofiel te kijken. 

En ja hoor. Altijd bijna in de blote kont. 

Altijd in bikini. Bijna nakend zou mijn moeder zeggen. 

Ze hebben ook allemaal een hond. 

De Zuid-Amerikanen hebben meestal een Buldog en de Hollandse jongens Husky’s of Labradoodles. 

Ja en dan kan je erop wachten hè. 

Eerst de pup, dan de baby. 

Op één of andere manier spreek ik uit “ervaring”. Maak het van dichtbij mee, zak maar zeggen. 

 

Ik kan het niet laten om me af te vragen of de bronstige stoeipoezen het nooit koud hebben. 

Hoewel? Ze verblijven vaak in luxe appartementen met luxe spullen en dito verwarming. Hoezo kil in huis? 

De meubels zijn bij allen bijna identiek. Net als de nonchalant neergelegde tasjes. 

Volgens mij wordt die handel door de club in het groot ingeslagen. 

Krijgen ze korting. Kan leuk oplopen, want die handel kost een vermogen. 

 

Over vermogen gesproken. Zou de jongedame in kwestie op de voetballer gevallen zijn als hij bij zijn vader in de zaak gewerkt had? 

Bij de poelier in de Biblebelt? 

Of als hij in de bouwmarkt werkzaam was om aan te wijzen waar de vierkante gaten boor ligt? 

 

Vast niet. 

 

Want dan had moppie wel de haren losgegooid voor de creditcard van een rijke inwoner van een Midden Oosters land, waar ze door paps en mams heen gesleept werd. 

Die papsen en mamsen zijn invloedrijk in dat wereldje hoor. 

Daar zal ik nog weleens een paar regeltjes aan wijden. 

Maar goed, als ze maar gelukkig zijn. 

 

Want je moet het maar willen. 

Jij de hele dag bijna nakend rondtrippelen en hij met z’n voeten, gestoken in witte sokken en badslippers (ja, weer helemaal je van het) op de tafel, en met een computerspelbediener in beide handen z’n bolide op het beeldscherm door de straten van Monaco sturen. 

Vroeger rookten ze dan nog een shaggie erbij, maar tegenwoordig hebben ze van die gewichtjes naast zich liggen. 

Dan blijft hun lijf tenminste strak, voor als ze straks ronddobberen in een gehuurde speedboot ergens in de hitte. 

 

Want dat hoort erbij hè. 

En al die mooie poezen hebben geen woord Frans geleerd hoor. 

Ja, Engels wel. 

Dan kunnen ze bij hun Insta post zetten: arrived in Paradise!!!

 

En dan weer met een privéjet naar huis. 

 

Flying home!!!!!

 

Kan allemaal hè, als haar “person” een miljoen in de maand verdient. 

 

Arme meisjes. 

 

Want de zon schijnt niet altijd. Zeker niet in voetballand. 

Ooit is hij uitgespeeld. 

 

Ook met jou. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

 

 

 

Nieuw! Nu zonder dop!

Lieve vrienden, 

 

Nieuw! Nu zonder dop! 

 

Ik zie het steeds vaker langskomen in reclames van melkfabrikanten. 

 

Mijn moeder had heel lang geleden een melkzaak in de Amsterdamse Jordaan, waar ze de melk van de koeien van mijn opa verkocht. 

Hij had een boerderij in Sloterdijk. 

Toen ik een kind was, haalde mijn moeder eerst kannen melk, los bij de kar. 

Later, eind jaren vijftig, bij de melkboer in de straat achter ons. 

 

Melk in flessen met een kroonkurk. Dat was gesteriliseerde melk. Ik wist niet beter. 

 

Mijn vriendinnetjes vonden het smerig. Heel begrijpelijk. 

 

Op school kregen we schoolmelk, omdat mijn generatie van vlak na de oorlog bepaald niet sterk was. De ouders hadden net de hongerwinter meegemaakt. 

De schoolmelk zat in glazen flesjes van 250cc met een aluminium dop. 

Deze drukte je met je duim in en de fles was open. 

 

De doppen waren voor de negertjes in Afrika. Naïef als ik was, dacht ik dat ze er kettinkjes en spiegeltjes van maakten.

 

Daarna kwam de schoolmelk in driehoekige kartonnen pakjes. 

 

De flessen van de melk, waar statiegeld opzat, werden in de fabriek gewassen en hergebruikt. 

 

Want wij hebben in ons land heel veel melk binnengekregen. Nederlanders zijn er gek op. 

Als enig land ter wereld drinken we het bij de lunch. 

 

De Nederlanders zijn de langste mensen ter wereld. Hoe dat komt? 

 

Melk! Joris Driepinter. Melk is goed voor elk! 

 

Op een dag werd de melk niet meer in flessen verpakt, maar in pakken met geplastificeerde binnenkant. 

 

Er lunchte eens een vriendinnetje van mijn zoon bij ons, die de lege pakken op een ingenieuze manier opvouwde. Het werd op die manier eenvoudig om de lege pakken bij het oud papier te doen. 

 

En plotseling zat er een plastic dop op het pak. 

Nieuw! Met handige schroefdop! 

Deze konden ingezameld worden voor recycling. 

 

Voor elke kilo ingezamelde doppen, waaronder ook andere afsluitdoppen van verpakkingen, kreeg men geld. Het geld ging naar het KWGF

Voor de opvoeding van blindengeleidehonden. 

 

Nieuw! Nu zonder dop! 

Roept de reclame je momenteel toe. 

Het is echt waar. De pakken melk worden niet meer voorzien van een plastic dop. 

 

We gaan het pak weer leegdrinken uit de opengevouwen schenktuit. 

 

En als het leeg is? Gewoon even de onderkant aan de zijkant induwen. De onderkant langs de lange kant van het pak vouwen en in de plastic bak. 

Zodat ze het straks kunnen recyclen. 

 

Voor verpakkingsmateriaal of anderszins. 

 

Net zoals glazen flessen gerecycled worden. Drinkglazen, vazen, allemaal gerecycled glas. 

 

Ik durf te wedden dat straks de melk weer gewoon in flessen zit. 

Lijkt mij toch geweldig. 

De melk in flessen was trouwens het allerlekkerste. 

Vers van de melkboer. 

Met z’n geld in de grote graaibeurs dwars over zijn lijf. 

Anders nog??? 

 

Ach, wat een tijd. Jaren 80, jaren 90....

 

Als je niet thuis was zette je een flessenrekje bij de deur met een briefje erin. 

 

3 Halfvol 

2 Volle Yoghurt

1 Van. Vla

1/2 Choc Vla

Alvast dank!!

 

Leve de melkboer! 

 

En loopt één van de gezinsleden met de neus de andere kant op? 

Dan kunnen we weer roepen: 

“Die is van de melkboer!”

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje 

 

 

 

 

Boer Piet

Lieve vrienden, 

 

In de eerste jaargang van Boer zoekt Vrouw, zocht een Brabantse varkensboer, 

boer Piet, een vrouw. 

 

Een aardige man, maar wel een beetje vreemd. 

Dat zijn ze natuurlijk allemaal wel, anders doen ze niet mee aan dit programma. 

Deze man zal me de rest van mijn leven bijblijven. 

Hij komt bij mij thuis nog geregeld ter sprake. 

 

Tijdens de logeerweek, werd er eten gehaald bij de lokale Chinees. 

Voor vier personen werd zoveel eten gekocht, dat hij wel een heel groot boerenfeest kon geven. 

Uiteraard bleef er heel veel over, maar dat was geen enkel probleem. 

Bij Piet gebeurde dat altijd, met eten van de Chinees. 

Hij had daar een simpele oplossing voor. 

 

Hij haalde een grote braadpan tevoorschijn en kieperde alles bij elkaar in de pan. Rijst en Bami incluis. 

Dat was nog eens een kliek voor de volgende dag. 

 

Ik zie hem nog staan roeren in de brij. 

Je kon zien, dat hij gewend was varkensvoer te mengen. 

 

Als ik thuis weleens iets over heb van verschillende gerechten, wordt er gezegd: ”Boer Piet ervan maken?”

 

Nee, natuurlijk niet. 

 

Het is goed afgelopen met Piet en zijn vrouwen. Hij koos voor Sieta en de “relatie” hield drie maanden stand. 

Daarna kwam z’n stro leverancier langs en samen met haar en de zoon die ze samen kregen, leeft hij nog steeds gelukkig. 

 

Gisteren stond er bij mij tijdens de lunch een bakje Farmer salade oet Twente op tafel. 

 

“Goh”, vroeg mijn zoon, “stukjes boer?”

Er zit van alles in de salade: selderie, wortel, ui, en zelfs ananas. 

Kijk, ik vind het lekker. 

Maar de ananas maakt, dat het voortaan bij ons “boer Piet salade” heet. 

 

Niet uit Brabant hoor. 

Gewoon oet Twente. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Functie elders…..?

Lieve vrienden, 

 

Functie elders…. Tsja, wat dachten jullie van ambassadeur op IJsland? 

 

Gewoon even aantekeningen aan de buitenkant van je lijf houden, 

zichtbaar voor iedereen met een beetje knap fototoestel. 

 

Ik kies geen partij hoor, maar hoe dom kun je zijn? 

 

Tuurlijk, je mag dingen onder zes ogen bespreken en er aantekeningen bij maken. 

Op een blocnote. 

Maar deze aantekeningen waren al getypt en geprint, zag ik. 

 

Domoren met laarzen over de knie, zouden zelf over de knie gelegd moeten worden. 

 

Dan lees ik in reacties: Een vlek, die er nooit meer uit gaat. 

Dat lijkt mij nou ook. 

Als er een vlek op je mooie suède laarzen zit, die er nooit meer uitgaat, 

dan trek je ze niet meer aan, dan moeten ze weg. 

Want dan kun je ze niet meer met goed fatsoen dragen. 

 

Pannenkoek! Oliebol! 

 

En dat moet letten op de veiligheid in ons land? 

 

Les 1: Klap je notitieblok dicht als je er niet in aan schrijven bent!!!!!

 

Heb ik namen genoemd? 

 

Nee, nee, nee, 

Nee we noemen geen namen

Nee, nee, nee, 

Namen noemen we niet! 

 

Zong Wim Kan. 

 

Ik zeg alleen nog: Blond!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Oranje

Lieve vrienden, 

 

Terwijl ik naar een wedstrijd van het Nederlands elftal zit te kijken, dwalen mijn gedachten af naar eerdere wedstrijden, jaren geleden. 

 

Zoals tijdens een reis door Schotland met de Oldtimerclub. 

In de lobby van het hotel hadden we een tv geregeld en heel veel stoelen. Voldoende drankjes en uiteraard was iemand zo slim geweest om een tas vol oranje feestattributen mee te nemen. 

 

Al kuchend door de veertjes, zat ik daar in de bloedhitte (echt waar in Schotland) met een oranje boa om m’n nek. Iedereen had wel iets Oranjes. 

We zagen daar de zweefduik van Van Persie. Zelfs de aanwezige Schotten juichten mee. 

 

In 1988 keken we een wedstrijd in Luzern in Zwitserland. We waren daar bij een congres en hadden een grootbeeld tv geregeld. 

Met een groep Duitsers en Nederlanders, zagen we Nederland winnen van Duitsland. Wat een feest. 

 

De volgende dag liep ik heel Luzern af voor oranje fluwelen lint. Een metertje of vijftig. 

‘s Avonds hadden we een gala en ik vond dat de heren een oranje strik bij hun smoking moesten dragen. Als ik 100 meter lint gehad had, was ik het ook kwijt geweest.......

 

Wat een feest hadden we daar. Allemaal nog door het dolle door de overwinning van de vorige dag. 

Toen de band happy birthday begon te spelen klom ik op tafel en werd de ijstaart met vuurfonteinen bij ons op tafel gezet. 

Geen idee wie van de honderd aanwezigen jarig was, maar hij of zij kreeg geen taart. Wie had dat geregeld? 

MOI. 

 

Zaterdags wonnen we de finale. Inmiddels weer thuis, polonaise door de straat. 

Feest, Feest, Feest!!!!

Met toeterende auto’s reden we door de Wijk, de Nederlandse vlag uit het zijraam. 

 

De volgende dag werden de spelers toegejuicht tijdens een rondvaart door de Amsterdamse grachten. Woonboten zonken, mensen sprongen in de grachten. 

 

Ach, ach, onvergetelijk. 

En nu keken we naar een elftal waarvan de individuele spelers miljoenen per jaar verdienen en er geen hout van bakken. 

Ach ja, vroeger was echt niet alles beter hoor, maar het Nederlands elftal????

 

Zo mooi als toen, wordt het nooit meer. 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Rode kool op maandag

Lieve vrienden, 

 

Gisteren had ik rode kool gemaakt. Met aardappeltjes en een sukadelapje. 

Zo simpel, maar oh zo lekker. 

Als ik dit schrijf denk ik dat hachée erbij ook heerlijk geweest zou zijn. 

 

Maar dat had ik niet gemaakt. Dus rode kool met draadjesvlees. 

 

Op dinsdag! Want rode kool op maandag, geeft zeven dagen ruzie. 

Dat werd bij ons thuis altijd gezegd. 

Op maandag kunnen we van alles eten, behalve rode kool. 

 

Dus degene die bij me wil eten en geen rode kool lust, kom op maandag. Zeker weten, dat er geen rode kool op tafel komt. 

 

Er was heel lang geleden een liedje, gezongen door Kees Pruis. 

Eet nooit rode kool op maandag….

Mijn moeder was nog bijgeloviger, dan ik nu ben en zij hield zich er streng aan. Ook bij mijn nichtje komt de kool op maandag niet op tafel. 

Mijn zoon weet het ook. 

Tsja bijgelovigheid. Je zal ermee behept zijn. 

Schoenen op tafel geeft armoede.

Pauwenveren in huis…. Echt niet. 

Zo heeft ieder gezin z’n eigenaardigheden. 

En ach, met deze bijgelovigheid doe je geen mens kwaad. 

 

Rode kool op dinsdag smaakt veel lekkerder dan op maandag. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

Goede Raad

Lieve vrienden, 

 

Wie dingen doet alleen omdat het moet, 

zal nooit een rustig plekje vinden

Zichzelf met dingen gaan verbinden 

maar doet het dan nog steeds niet goed. 

 

Wanneer je in het leven handelt, omdat je hart 

het zo vertelt

Dan is het pad dat je bewandelt 

bezaaid met bloemen uit het veld

 

Laat liefde je de weg steeds wijzen

bij alles wat je dagelijks doet 

Dan kun je rustig aan vergrijzen 

met veel plezier en niets dat moet. 

 

Dit lijkt misschien een versje voor in een Poëziealbum, 

maar het is een goede raad, 

die ik jullie mee wil geven. 

Dit ontsproot zomaar uit mijn brein. Nergens iets uit overgenomen. 

 

Door plichtmatige handelingen te verrichten, meen je tijd vrij te kunnen maken 

voor als je tijd hebt, om tijd te hebben. 

Zo werkt het niet in het leven. 

 

Doe alleen nog dingen die je gelukkig maken. 

Want als je niet gelukkig bent in het leven dat je leidt, dan zul je gedurende je hele leven, 

jezelf vreselijk tekortdoen. 

 

Heb respect voor mensen, die het verdienen. Niet voor mensen, die het eisen. 

 

En het beste respect is zelfrespect. 

Dus doe niets omdat het moet, maar omdat het kan. 

 

Misschien begrijpen degenen die iets niet meer kunnen, wat ik bedoel….

 

Maar om met mijn lieve vriendin te spreken:

“Als je niet weet dat je het niet weet, dan weet je niet dat je het niet weet”. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

Geen beroep maar een roeping

Lieve vrienden, 

 

Hebben jullie dat nou ook? Je ziet iemand zijn of haar beroep uitoefenen en denkt, mijn hemel, dat is geen beroep, maar een roeping. 

Ik heb er zomaar een paar voor handen. 

 

Pedicure! 

In een eerder schrijfsel verhaalde ik al waarom. 

 

Schoonheidsspecialiste. 

De huid van een ander reinigen en allerlei vieze dingen verwijderen, zoals mee-eters en dikke zwarte haren. En dan de rimpels volstoppen met veel te dure crème en vertellen dat het écht werkt. En maar wrijven. Brrrrr, niks voor mij. 

 

Kapster. 

Ook zoiets. Dames, die leuk steil haar hebben en persé een permanent willen om een boblijn van hooi op hun hoofd te creëren. 

Ik zou het weigeren. Als ik iemand echt mooi kan maken, dan niet op een manier uit het jaar nul. 

Net zo goed, als dat ik geen blauwe shampoo zou gebruiken op grijze duifjes. 

Kersenrood verven? Nee hoor. Gaat u maar naar de buurman. 

Dus dit is geen beroep voor mij. Ik zou constant ethische bezwaren hebben. 

 

Wat nog veel erger is: kapster in een bejaardenhuis. 

Ik moet er werkelijk niet aan denken. 

Kinderen die hun oude moeder brengen en vragen om een knipbeurt en permanentje. 

Het al heel lang niet gewassen haar van het oude mensje, jeukt je tegemoet. 

Terwijl ze naar het plafond staart, vraagt ze: “Waar ben ik?”

“Bij de kapper”. 

“Dat kan niet, want ik heb geen jas aan”. 

“Jawel, uw haren worden gewassen en geknipt”. 

“Nee!!!! Dat is pas gedaan”. 

 

Ze is te oud en te broos om deze behandeling te ondergaan. 

Maar ja, de kinderen…. Zeg dan maar eens, dat je het niet doet. 

 

Het innerlijke gevecht dat je dan voert, is hetzelfde als toen je jouw peuter voor het eerst achtergelaten had bij de peuterspeelzaal. 

Je wilt het niet, maar het moet. Want de omgeving vindt dat het nodig is. 

Nog hoor je het kind huilen. Ik wil naar m’n moeder!!!!!!!

 

Nu ben je de leidster van de peuterspeelzaal. 

“Ze komen u zo weer halen…. 

“Het verdrietige mensje is al ingedommeld en je knipt een plukje te veel, doordat haar hoofd opzij valt...

Wat een roeping!

 

Nee dan stewardess. 

Lekker aangeschoten vreemdelingen voorzien van het natje en droogje, braaksel opruimen, uitgescholden worden voor rotte vis en dat alles met een glimlach. 

 

Een droombaan. 

Aangekomen in den vreemde mag je een dagje of nachtje in een hotel slapen en tegen de wijzers van jouw biologische klok in, vlieg je huiswaarts om tijdens de vlucht over expres uitgestoken benen te struikelen. 

 

Zeg Rie, dat deed jij vroeger toch ook? 

Ja, maar toen was het nog vooral glitter en glamour. 

Want vroeger was alles beter. 

Toen waren de oudjes nog jong en de jongeren nog welopgevoed. 

 

Want de moeders waren nog moeder en de vaders droomden nog van af en toe van een papadag. 

En kinderen waren nog kinderen. 

Zij moesten niets en mochten nog spelen. 

En daarmee bedoel ik niet op een viool. Of met de Atari spelcomputer. 

 

Oh, bestaat die niet meer? 

Ach ja, ik ben niet zo op de hoogte van al dat moderne gedoe. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

De aankleding voor Pasen

Lieve vrienden, 

 

Zo gezellig, de weken voor Pasen. 

Een heerlijke tijd om wat gezellige spullen te verschuiven en te wisselen. 

Een vriendin bergt haar seizoensspullen in aparte dozen op. 

Dat ga ik voortaan ook doen. 

Meteen kijken wat er weg kan en wat nog leuk is. 

 

Seizoensspullen? Hoor ik verschillende mensen denken. Wat zijn dat? 

Nou, dat zijn decoraties die te maken hebben met voorjaar, zomer, herfst en winter. 

Allemaal verschillende spullen voor in huis. 

Ik hou ervan om te decoreren. Gezellige hoekjes te maken. 

 

Tegenwoordig koop ik regelmatig een kleinigheidje via Instagram. 

Leuke spullen, die anderen weg doen en waar ik weer plezier aan beleef. 

En dan begint het feest. Waar zal ik dit en waar dat? 

Dan is het zo fijn om thuis te komen. 

Als overal gezellige spullen staan, passend bij het seizoen. 

 

Sommige dingen laat ik gewoon het hele jaar staan, omdat ik ze te mooi vind om uit het zicht te zetten. 

 

Dat zijn bijvoorbeeld mijn opgezette fazanten in een soort van natuurlijke habitat. 

Dus tussen takjes en bessen. Velen houden er niet van, maar ik vind het mooi. 

Het zijn dikwijls doodgereden beesten, die prachtig geprepareerd zijn. 

 

Met Pasen komt er nog een fraaie grote porseleinen kip bij. 

Ook zo een mooierd. 

 

Ach en dan de patévormen. De haas en het everzwijn. 

Die blijven ook staan. Te leuk. 

 

Zo kan een mens zichzelf bezighouden. 

Gezellig winkelen in je eigen schuur en op zolder. 

 

Het staat wat vol bij mij. Maar ja, zoals ik al zei, ik ben niet van less is more. 

Het is bij mij meer: more is cosy. 

 

Iemand vroeg mij om foto’s van m’n Paashuis. Dat is het niet echt. 

Maar wel gewoon een beetje. 

 

Het gevoel van de lente en van nieuw jong leven. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Taalgebruik

Lieve vrienden, 

 

Gisteren zat ik naar een televisieprogramma te kijken, waarvoor ik absoluut te oud ben. 

 

The Voice of HALLAND. 

Ja met A, want zo moet je het uitspreken. 

 

Het is een taalles pur sang. 

 

Allerlei woorden krijgen in dat programma een andere betekenis. 

 

Wat zijn we op een “leipe” plaats. 

De dingen zijn tof, vet, leip. 

Wat heb je een tof pak aan. Ik denk niet dat ik het pas...???????

Ja, zo komen we er wel hoor. 

Dankjewel voor de doorbraak????? 

Te gek, heel tof. 

 

Tsja, en als je dan denkt dat het piepjonge mensen zijn, die deze woorden eruit gooien? Welnee. Ze zijn eind veertig begin vijftig. 

 

Doe normaal, zou onze premier zeggen. 

Maar ja, voor veel geld doen sommige mensen rare dingen. 

 

Waarom kijk je er dan naar, hoor ik jullie denken. 

Ach, als je op een zekere leeftijd komt, maar je in je hoofd nog dertig jaar jonger voelt (nee, niet fysiek hè) dan moet je weten wat er gebeurt in het hoofd van jonge mensen. 

Wat ze beweegt en wat ze zeggen. Wat ze doen.

 

Want je bent jong en je wil wat, maar je bent oud en je moet wat. 

 

Dat is toch bizarrrrrrrrrrrr

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje