Lieve vrienden,
“Goede avon”, hoor ik de Chinese dame van het restaurant, waar wij af en toe een hapje eten, zeggen.
Het restaurant bevindt zich in een naburig dorp en ondanks het feit dat het even rijden is, komen we er graag.
Wij niet alleen, want het is er altijd druk.
Ook nu. En altijd komen we er bekenden tegen.
Mensen die, net als wij, zeggen: “Bij lief en leed, weet je daar wat je eet”.
Want deze mensen runnen het restaurant al sinds 1982.
Afkomstig uit Hongkong serveren zij gerechten uit de Kantonese keuken.
Zij zijn wars van veranderingen en de kaart van 1982 is nog steeds hetzelfde in 2021.
Zij zijn niet met hun tijd meegegaan. Geen moderne fratsen.
Maar wel altijd met verse producten, afkomstig uit de omgeving, klaargemaakt.
De tafels keurig gedekt met linnen en zilver.
Altijd verse bloemen op de tafels.
De vrouw des huizes was ooit zangeres bij de Cantonese Opera en leerde de eigenaar van het restaurant kennen, toen hij in zijn vaderland op vakantie was, vanuit Nederland, waar hij sinds 1973 woont.
Inmiddels ontvangen zij de derde generatie gasten.
Want zoals er geen verandering is in de kaart, is die verandering er ook niet in de klantenkring.
Klantenbinding, daar komt het door.
Vorige week waren zij op Facebook bijna de eersten, die ons feliciteerden met de geboorte van onze kleinzoon.
Wij besloten samen even een hapje te eten in hun restaurant.
Opnieuw werden we begroet met felicitaties.
Wat goed dat ze dat zo doen!
Ik noem nooit namen, maar vele vrienden en kennissen weten over wie ik het heb.
De meesten komen er ook nog steeds.
Sommigen zijn wat teleurgesteld na hun laatste bezoek.
Maar ach, we hebben allemaal toch wel eens een mindere dag met koken?
Want wees nou eerlijk, later toegevoegd zout op de aardappelen smaakt toch anders dan meegekookt zout. Piepers aangebrand? Je blijft het proeven.
Maar ik kan niet anders zeggen, dan dat deze mensen steeds weer bewijzen dat ze onze klandizie waard zijn.
Wij aten weer heerlijk en brachten een toost uit op onze kleinzoon.
Bij het afscheid hoorden we weer het traditionele:
“Goede avon, gloeten aan de zoon. Tô siens hè”.
En we wisten dat het goed was.
Lieve vrienden, met een glimlach om je mond, blijf je knapper en gezond!
Hartelijke groet,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten