Kleinzoon

Lieve vrienden, 

 

Het ene moment vertel je blij dat je voor het eerst oma wordt, het volgende moment is de kleinzoon alweer bijna drie weken op deze wereld. 

Het gaat toch allemaal zo snel. 

 

Onze kinderen zijn het daar vast niet mee eens, want de hele zwangerschap en bevalling gingen niet helemaal vanzelf. 

Maar het kindje is er en we hebben zelfs al een paar uurtjes opgepast. 

Dan passen we gelijk ook op de hond. Die lieverd houdt zich zo gedeisd en op de vlakte. Het beest heeft direct een stap teruggedaan in de roedel. 

 

Typisch hè, terwijl wij dachten dat de hond erg jaloers zou zijn, is de baby vanaf de eerste seconde geaccepteerd. Natuurlijk is de hond nooit alleen met de baby. 

Want het blijven dieren en kinderen kunnen zomaar iets onverwachts doen, met een schrikreactie van de hond tot gevolg. 

 

Als ik de verhalen hoor over de krampjes en de gebroken nachten, komen de herinneringen aan de eerste vier maanden van de zoon meteen boven. 

Wat een vreselijke tijd was dat! Je valt meteen van die roze wolk af, voorzover die er al was. 

 

Borstvoeding gedoe, flessenvoeding die buikkrampen veroorzaakt en een constant huilend kind. Vader en moeder gesloopt. Als een zombie liepen we door het huis en ontvingen we de kraamvisite. 

 

Met cadeautjes waarvan je absoluut niet begreep, wat je ermee moest. 

Een jasje voor de zomer en een zomerpakje dat pas in de koude winter op maat zou zijn. 

 

Ach en voordat je het weet zegt hij: ”Mam, ik heb een vriendin”. 

En dat dan weer een keer te vaak, waardoor hij pas weer iets vertelde als het een beetje serieus werd. En opeens was ze daar. Ze waren altijd lang en blond. 

Nu klein en met donker haar. Heel anders dus. 

 

En dan nu de kleinzoon. Het enige dat ik van tevoren gekocht had, was een box pakje in de kleinste maat. Ik vond het zo schattig!!!

Komt er een baby van acht en een half pond en 56 cm lang op de wereld. 

Tsja, dan past het kleinste maatje al niet meer hè. Maar het was toch een schattig pakje. 

 

Op het geboortekaartje staat 51 cm. Verkeerde schatting van de verpleging…….

Een beste is het, zal ik maar zeggen. En ja, nu zijn er dus de krampjes.

Het arme kindje ligt af en toe ontroostbaar met de beentjes te rekken en te strekken. Krampjes! Om meteen daarna met ogen als stuiters in het rond te kijken. 

 

Ik hoop dat hij z’n draai op deze wereld snel gevonden zal hebben. 

Dan krijgen de ouders meer rust en dat heeft vast en zeker een goede invloed op het kleine mannetje. 

 

We wensen hem alle goeds en een hoop gezelligheid. Daar pikken opa en ik dan graag een graantje van mee. 

 

Want als er iets te lachen valt zijn we er hoor. 

 

Met een glimlach op de mond, blijf je knapper en gezond.

 

Hartelijke groet, 

 

Rietje