Alle begin is moeilijk

Lieve vrienden, 

 

Gaat het wel goed met je? Het is zo stil…

 

Ach ja, soms heb je het druk in het hoofd met allerlei huis, tuin en keuken dingen. 

Dan staat je hoofd niet naar het schrijven van een luchtig stukje. 

 

Het is gek, als je je zorgen maakt om hetgeen dichtbij gebeurt, laat je gemakkelijk de grote wereldproblemen aan je voorbijgaan. 

 

Iets in Afghanistan, iets in Haïti? Het boeit me even niet. 

Ik volg het niet. In de krant sla ik het over. 

Dan lees ik een artikel over een lange affaire van wijlen Prins Philip. 

Gewoon lekker luchtig. 

 

Welk nieuws kijk je dan? Vroeg gisteren iemand. Geen! 

Gewoon even niet. Als er al iets aanstaat is het een flauwekul programma. 

 

Wat me zoal bezighoudt? De buikkrampjes van mijn kleinzoon. 

De slapeloze nachten van mijn zoon en schoondochter. 

Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen….

 

Ach en dan ben je oma en heb je kleine en grote kinderen. 

Het eerste wat ik ‘s morgens doe, is vragen hoe de nacht was. 

We gunnen ze een goede nachtrust. 

Maar het kleine monstertje huilt en huilt. 

Je hoort z’n darmpjes pruttelen. 

Koemelk allergie? 

De tijd zal het leren. 

 

Maar oh, wat hou ik van dat kleine mannetje. 

Gisteren stonden we over z’n nestje gebogen toen hij sliep. 

Een handje tot een vuistje gebald het andere volkomen ontspannen. 

Het kan dus wel. 

 

Dus als jullie denken dat het stil is…. 

Het is druk in mijn hoofd. 

Hopend op stilte voor mijn kinderen. 

 

Het komt goed. Echt! 

Alle begin is moeilijk. 

 

Hartelijke groet en keep on smiling! 

 

Rietje

Bejaard

Lieve vrienden, 

 

En dan opeens ben je bejaard. 

 

Natuurlijk, ik wist het allang. Ik ben niet meer zo mobiel en heb ook niet meer het soepele loopje, dat nodig is om aan de Missverkiezingen mee te doen. 

Om nog maar niet te spreken van het piepende geluid bij het in en uitademen. 

Met COPD ga je immers fluitend door het leven….

 

Nu ook mijn wielen niet meer geruisloos door de rails glijden en het gedengedeng alleen nog te horen is als ik van de trap af glijd, denk ik dat ik er wel voor uit moet komen. Ik ben echt bejaard. 

 

Gisteren bracht ik een bezoek aan de huisarts. 

Met een aderlating moest er het één en ander gemeten worden in het bloed. 

Tegenwoordig gaat ook dat op afspraak. 

 

Nu is de prikpost bij mij op de hoek, maar de souplesse, waarmee ik tot nu toe voor de deur daar uit de auto gleed, een schalkse blik werpend naar de oude heer in de booster die mij keurig voor liet gaan, is mij afgenomen bij de val van de trap. 

 

Daar komt het werkwoord stuiteren vandaan hè. 

Iedere trede raken met de voet, de stuit en een rugwervel. 

Een soort hoofd, schouders, knie en teen… maar dan anders. 

 

Toen ik tegen mijn huisarts zei, dat het best lastig is om bij de prikpost te komen, 

zei hij dat de prikpost dan naar mij zou komen. 

Wel nuchter blijven. 

 

Zo zat ik net aan het krantje, slechts gehuld in mijn steenrode robe manteau, toen om kwart voor acht de bel ging. 

 

Mijn man deed de deur open en een struise Angel van de beroemde Charly, 

stapte vrolijk de kamer in. 

Na de nodige plichtplegingen pakte ze mijn arm en het was gebeurd. 

 

“Goh”, zei ik, “ga je nu de hele dag mensen thuis prikken?”

“Ja”, antwoordde zij, “ik ben vandaag in Lommerlust en Huis ter Wijck” (eindstations van Beverwijk) 

 

Ik heb daar niet op gereageerd. 

Maar toen zij al glimlachend mijn huis verliet en ik haar uitvoerig bedankt had voor de vroege komst en service, kon ik maar één conclusie trekken. 

 

Ik ben bejaard! 

En soms is dat verdomde handig. 

 

Ik neem nog een kopje koffie en dan ga ik douchen. 

Elk nadeel hep ze voordeel. 

 

Bejaard……

 

Ik glimlach jullie toe. 

 

Met hartelijke groet, 

 

Rietje 

Kleinzoon

Lieve vrienden, 

 

Het ene moment vertel je blij dat je voor het eerst oma wordt, het volgende moment is de kleinzoon alweer bijna drie weken op deze wereld. 

Het gaat toch allemaal zo snel. 

 

Onze kinderen zijn het daar vast niet mee eens, want de hele zwangerschap en bevalling gingen niet helemaal vanzelf. 

Maar het kindje is er en we hebben zelfs al een paar uurtjes opgepast. 

Dan passen we gelijk ook op de hond. Die lieverd houdt zich zo gedeisd en op de vlakte. Het beest heeft direct een stap teruggedaan in de roedel. 

 

Typisch hè, terwijl wij dachten dat de hond erg jaloers zou zijn, is de baby vanaf de eerste seconde geaccepteerd. Natuurlijk is de hond nooit alleen met de baby. 

Want het blijven dieren en kinderen kunnen zomaar iets onverwachts doen, met een schrikreactie van de hond tot gevolg. 

 

Als ik de verhalen hoor over de krampjes en de gebroken nachten, komen de herinneringen aan de eerste vier maanden van de zoon meteen boven. 

Wat een vreselijke tijd was dat! Je valt meteen van die roze wolk af, voorzover die er al was. 

 

Borstvoeding gedoe, flessenvoeding die buikkrampen veroorzaakt en een constant huilend kind. Vader en moeder gesloopt. Als een zombie liepen we door het huis en ontvingen we de kraamvisite. 

 

Met cadeautjes waarvan je absoluut niet begreep, wat je ermee moest. 

Een jasje voor de zomer en een zomerpakje dat pas in de koude winter op maat zou zijn. 

 

Ach en voordat je het weet zegt hij: ”Mam, ik heb een vriendin”. 

En dat dan weer een keer te vaak, waardoor hij pas weer iets vertelde als het een beetje serieus werd. En opeens was ze daar. Ze waren altijd lang en blond. 

Nu klein en met donker haar. Heel anders dus. 

 

En dan nu de kleinzoon. Het enige dat ik van tevoren gekocht had, was een box pakje in de kleinste maat. Ik vond het zo schattig!!!

Komt er een baby van acht en een half pond en 56 cm lang op de wereld. 

Tsja, dan past het kleinste maatje al niet meer hè. Maar het was toch een schattig pakje. 

 

Op het geboortekaartje staat 51 cm. Verkeerde schatting van de verpleging…….

Een beste is het, zal ik maar zeggen. En ja, nu zijn er dus de krampjes.

Het arme kindje ligt af en toe ontroostbaar met de beentjes te rekken en te strekken. Krampjes! Om meteen daarna met ogen als stuiters in het rond te kijken. 

 

Ik hoop dat hij z’n draai op deze wereld snel gevonden zal hebben. 

Dan krijgen de ouders meer rust en dat heeft vast en zeker een goede invloed op het kleine mannetje. 

 

We wensen hem alle goeds en een hoop gezelligheid. Daar pikken opa en ik dan graag een graantje van mee. 

 

Want als er iets te lachen valt zijn we er hoor. 

 

Met een glimlach op de mond, blijf je knapper en gezond.

 

Hartelijke groet, 

 

Rietje

 

 

 

Oh, Oh Cherso

Lieve vrienden, 

 

De virus-Wappies. 

Ik mag eigenlijk niet uitspreken wat ik denk. 

Maar ik weet zeker dat bijna iedereen dat denkt. 

 

Zo ken ik iemand met vier volwassen kinderen, waarvan er drie nog thuis wonen. 

De kinderen willen zich niet laten vaccineren. Volwassen hè. 

Ze kunnen er onvruchtbaar van worden en ze krijgen een track&trace chip ingespoten????????

 

Tsja, en dan hopen jullie vast wat ik hoop. 

Echt, ik begrijp het niet. Net zo gek als mensen die magnetisch zijn, na de vaccinatie. 

 

Lees ik zojuist in de krant dat een doorgesnoven stoeipoes uit het land der Nederlandse B-artiesten besmet is met het K virus, zoals zij het noemt. Ook niet gevaccineerd. 

Ik ben snel naar haar Insta gegaan om het bericht te liken. 

Tsja, had iedereen maar zo een mazzel. 

 

Goed nieuws, vind ik dat. 

Maar dat mag ik niet denken, laat staan zeggen. 

 

Over een week komen er weer vliegtuigen vol met losgeslagen jongeren terug uit 

Oh, oh Cherso. 

Ik las dat ze zich daar in de winkels en de feestgelegenheden al de longen uit het lijf hoesten. 

Ik hoop ze niet tegen te komen in een afgesloten ruimte. 

Want echt hoor. Ik denk dat de besmettingen weer de pan uit zullen vliegen. 

 

Maar gisteren las ik online dat iedereen, vanaf 12 jaar, die ons land in wil en geen QR-code kan laten zien, een PCR test van maximaal 48 uur oud moet tonen. 

Anders mogen ze het land niet in en gaan ze 5 dagen in quarantaine. 

Alles uiteraard voor eigen rekening. 

 

Ik juich deze maatregel toe. Want ik vind het schandalig dat er zo nonchalant omgesprongen wordt met de gezondheid van kwetsbaren, enkel en alleen omdat men zo nodig wil beesten in het buitenland. 

Nee, niet feesten, beesten. 

Als ik er opnames van zie, word ik er misselijk van. 

 

En maar klagen, dat ze het zo nodig hebben om aan elkaar te hangen met hun dronken kop. 

Als we een derde vaccinatie kunnen krijgen, sta ik vooraan. 

Want je zult altijd zien, dat de gekken de kaart trekken. 

 

Maar…wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen, zou Bassie zeggen. 

Rie, je wordt een ouwe zeur. Je bent toch ook jong geweest? 

Tsja, die tijd houd ik maar voor me en ik grijns. 

 

Want met een glimlach om de mond, blijf je knapper en gezond.

 

Hartelijke groet, 

 

Rietje

Daar zijn we weer - Ridicuultje 1 augustus

Lieve vrienden, 

 

Vrijdag had ik een diner met vrienden. 

De broer van mijn vriendin, met die toffe achternaam, was mijn tafelheer. 

Hij deed mij een nieuwe naam voor een dagelijks blog aan de hand. 

 

“Riedicuultjes”. Deze kan ik toch niet zomaar aan mijn neus voorbij laten gaan? 

 

Dus www.Lariekoekjes.com wordt www.Riedicuultjes.com

 

Vroeger, in de tijd van de penvrienden begon ik een brief altijd met:

 

Lieve, hoe gaat het met jou? 

Met mij gaat het goed. 

Momenteel bevind ik mij in….

 

Ach ja, dat waren nog eens tijden. Toen gaf je een vriend nog keurig een hand met een hoofdknikje. Dat is er tegenwoordig niet meer bij. Wat een land, wat een wereld, wat een tijd….

 

Nou, het ijs is gebroken, zak maar zeggen. 

Ik mis jullie reacties. Ik mis het schrijven. 

 

Na een drukke periode met ziekigheid in de naaste vriendenkring en grootmoeder worden van een wolk van een kleinzoon, zie ik het weer een beetje zitten om mijn verhaaltjes te herstarten. 

 

Vast niet meer dagelijks, maar toch….

Hopelijk hebben jullie er weer plezier in. 

Niet omdat het moet, maar omdat het kan. 

 

Als het kan, komt er weer een verhaaltje van mij, via de mail of via de app. Of gewoon online. 

Het zomerweer waar je herfstkriebels en najaarsjeuk van krijgt, houdt ons toch grotendeels aan huis gebonden. 

 

Dus we gaan het weer doen. 

Maar alleen als ik plaatsvervangende transpiratie heb hè. Oftewel inspiratie. 

Als ik dan mijn inspiraties met jullie deel, is het toch een transport van inspiratie via de blog. Geen rode oortjes, maar een lichte transpiratie. 

 

Wat weten jullie trouwens van de QR-code op de Corona Check app? 

Hebben jullie hem al? Ik wel. Hij is nog niet gebruikt. Maar dat gaat gebeuren. Echt. 

 

Zo!

De kop is eraf. 

De nieuwe blogs zal ik voortaan eindigen met de nieuwe dooddoener:

 

Met een glimlach om de mond, blijf je knapper en gezond!

 

Hartelijke groet, 

 

Rietje

Uit eten - ridicuultje 5 augustus

Lieve vrienden, 

 

Over restaurants gesproken…..

Wat is er verschrikkelijk veel veranderd in de loop der jaren hè? 

 

Toen ik nog witte kniekousen en lakschoentjes droeg, ging ik dikwijls uit eten met mijn vader en moeder, zuster en zwager. 

Altijd was er wel een nicht met haar man bij. 

Wat aten we dan? Nou, vaak een pasteitje en een huzarensalade met toast en boter. Of piepkuiken. Of wild. 

 

Daar reden we voor naar Hummelo. 

Uiteraard waren de verre etentjes altijd gekoppeld aan een uitwedstrijd van de voetbalclub. 

Er kwamen steeds meer favoriete restaurants bij. 

Bijvoorbeeld een restaurant waar we “Kip in het pannetje” aten. 

Kip met spekjes, zilveruitjes, gesneden ui, wortel en bleekselderij. 

Ach, was dat smullen. 

 

Toen kwam er een Chinees restaurant in Amsterdam, op de hoek van de Vijzelstraat en de Herengracht. 

Mijn vader vond het fantastisch, het buitenlandse eten. Kip met een gladde pindasaus en daarop geroosterde amandelen. 

Kip à la Malakka. 

Geserveerd met een enorme glimlach. Door Bram. 

Ik weet zeker dat hij op mannen viel, maar dat was toen nog taboe. 

Arme Bram. Hoewel? Zijn charmes noopten mijn vader altijd een fikse fooi te geven. 

 

Ach ja, kuilen, geen drempels….

De dames werden in hun mantel geholpen en er werd vriendelijk geknikt. 

“Mevrouw, meneer”… en daar gingen we, met de mooie auto, die je nog voor de deur kon parkeren. 

 

Hoe anders is het nu. 

“Ober, mag ik even afrekenen?” 

“Mijn collega komt zo bij u. 

U zit niet in mijn wijk”.

 

“Heeft u lekker gezeten??”

Dit is geen verschrijving. 

Of we lekker gezeten hebben. 

 

Ik weet het, ik kom uit het jaar kuil, om in mijn eigen termen te blijven. 

Maar ten eerste vraag je niet of iemand lekker gegeten heeft, laat staan gezeten. 

Hooguit zeg je: “Alles naar wens geweest?”

En zelfs dat….

“Mevrouw, meneer, dank voor uw bezoek. Tot ziens”. 

Zo hoor ik het graag. 

 

Als ik ergens plaats neem en de eerste vraag is: “Had u alvast iets te drinken gehad willen hebben?” (Ik spreek hier ook namens Marcel Peereboom), dan ben ik eigenlijk al klaar. 

 

Ik vind het fijn dat men in een restaurant, waar ik geregeld kom, mijn naam weet, weet wat ik niet eet en vooral wat wel. 

Dan is de vraag over de drank ook overbodig, want ze weten dat de fles ontkurkt kan worden voor ons aperitief. 

 

Maar ergens eten om “gezellig aan te zitten” met m’n jas over de stoel en m’n tas om m’n been om diefstal te voorkomen en vervolgens het bestek op de kale tafel zien liggen? Graag minstens een linnen placemat! 

 

Kom ik terug? Mwa”! 

Alleen als ik lekker gezeten heb. 

Dat heeft dan absoluut niets met de kwaliteit van het eten of de bediening te maken. 

Het heeft te maken met de plek en de kwaliteit van de stoelen. 

 

Want of ik lekker zit, bepaal ik zelf en ik zie geen enkele reden om dat mede te delen aan de bediening. 

En of ik terugkom? 

Dat hangt af van hoe het eten mij bekomt. 

 

En dat weet je pas als je, zonder buikpijn, weer thuis bent. 

 

Met een glimlach om de mond, blijf je knapper en gezond. 

 

Hartelijke groet, 

 

Rietje

Vertrouwd adres - ridicuultje 4 augustus

Lieve vrienden, 

 

“Goede avon”, hoor ik de Chinese dame van het restaurant, waar wij af en toe een hapje eten, zeggen. 

 

Het restaurant bevindt zich in een naburig dorp en ondanks het feit dat het even rijden is, komen we er graag. 

Wij niet alleen, want het is er altijd druk. 

 

Ook nu. En altijd komen we er bekenden tegen. 

Mensen die, net als wij, zeggen: “Bij lief en leed, weet je daar wat je eet”. 

Want deze mensen runnen het restaurant al sinds 1982. 

Afkomstig uit Hongkong serveren zij gerechten uit de Kantonese keuken. 

 

Zij zijn wars van veranderingen en de kaart van 1982 is nog steeds hetzelfde in 2021. 

Zij zijn niet met hun tijd meegegaan. Geen moderne fratsen. 

Maar wel altijd met verse producten, afkomstig uit de omgeving, klaargemaakt. 

 

De tafels keurig gedekt met linnen en zilver. 

Altijd verse bloemen op de tafels. 

 

De vrouw des huizes was ooit zangeres bij de Cantonese Opera en leerde de eigenaar van het restaurant kennen, toen hij in zijn vaderland op vakantie was, vanuit Nederland, waar hij sinds 1973 woont. 

 

Inmiddels ontvangen zij de derde generatie gasten. 

Want zoals er geen verandering is in de kaart, is die verandering er ook niet in de klantenkring. 

Klantenbinding, daar komt het door. 

 

Vorige week waren zij op Facebook bijna de eersten, die ons feliciteerden met de geboorte van onze kleinzoon. 

 

Wij besloten samen even een hapje te eten in hun restaurant. 

Opnieuw werden we begroet met felicitaties. 

Wat goed dat ze dat zo doen! 

 

Ik noem nooit namen, maar vele vrienden en kennissen weten over wie ik het heb. 

De meesten komen er ook nog steeds. 

Sommigen zijn wat teleurgesteld na hun laatste bezoek. 

 

Maar ach, we hebben allemaal toch wel eens een mindere dag met koken? 

Want wees nou eerlijk, later toegevoegd zout op de aardappelen smaakt toch anders dan meegekookt zout. Piepers aangebrand? Je blijft het proeven. 

 

Maar ik kan niet anders zeggen, dan dat deze mensen steeds weer bewijzen dat ze onze klandizie waard zijn. 

 

Wij aten weer heerlijk en brachten een toost uit op onze kleinzoon. 

 

Bij het afscheid hoorden we weer het traditionele:

“Goede avon, gloeten aan de zoon. Tô siens hè”. 

En we wisten dat het goed was. 

 

Lieve vrienden, met een glimlach om je mond, blijf je knapper en gezond!

 

Hartelijke groet, 

 

Rietje