Lieve vrienden,
Eppo was hier weer. Onze oppas kleinhond.
Ze is zo ongelofelijk slim en aanhankelijk.
Ik kwam thuis en liep een beetje moeilijk, door een blessure.
Ze keek eens even naar me, liep naast me naar de stoel en legde eerst haar kop op mijn arm.
Vervolgens legde ze haar voorpoten ernaast.
Ze zag, rook en voelde, dat er iets niet was zoals anders.
Ze bleef nog een poosje tegen me aan zitten en ging toen op mijn voeten liggen.
Ik weet niet zo goed wat het is met honden. Een soort zesde zintuig?
In ieder geval is het een vorm van sensitiviteit.
Ik denk, dat ze het met name hebben bij hun eigen mensen.
Hun manier van voor je zorgen. Liefde uiten.
In ieder geval heeft Ep het heel sterk.
En het is opvallend, want alle mensen die haar zien, zeggen: “Wat een leuk hondje”.
En dat is ook precies wat het is.
Een leuk, lief hondje.
Of vinden ze de baas misschien leuk?
Kan ook he.
Ach, het kan me ook niet schelen.
Want dat vind ik namelijk ook.
Een leuke baas sr of jr, maakt niet uit, met een leuk hondje.
En allebei nog lief ook, maar dat weten ze vast niet.
Met hoopvolle groet,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten