Lieve vrienden,
Het houdt wat, die Corona tijd.
Als het dan op zondag ook nog regent, denk ik meteen aan de afgelopen zonnige periode. Want we mogen toch niet mopperen hè. Over het weer bedoel ik.
Zondagmorgen stond ik iets later op. Waarschijnlijk omdat het donkerder was dan anders. Ik miste het licht van de zon. Gek, dat een mens daaraan gewend raakt. Bijgelicht worden door het zonlicht dat door de kier boven het luik van de slaapkamer valt.
Ik had me voorgenomen om verf en penseel maar weer eens ter hand te nemen.
De verf stond al een poos in mijn atelier in het tuinhuis en ik was benieuwd, hoe het vorst en hitte doorstaan had op het beschutte plekje in de tuin. Op een wonderlijke manier, was de verf onaangetast, terwijl alle spullen onaangeroerd gebleven waren gedurende een langere periode.
Ik had bij mijn spullen altijd mijn penselen en paletmessen in een linnen roletui opgeborgen zitten. Tsja en die was nergens te vinden. In de grote vaas met reserve en nieuwe penselen stond ook net niet het formaat, dat ik wilde gebruiken.
Eerst m’n kleuren maar eens opzetten en mengen op het palet. Gewoon met m’n vingers.
Het lukte wonderbaarlijk goed om in één keer de juiste kleur te mengen.
Even een beetje op het doek aanbrengen.... Voordat ik er erg in had, zat ik te vingerverven. Het werd nog mooi ook. Ik wilde alleen de achtergrond van het portret van mijn hond veranderen. Het was zachtgeel, maar moest “viezig” taupe worden. Van Dijck bruin met Titaan wit. Transparant.
Toen het toch een beetje vlekkerig werd ben ik weer op zoek gegaan naar mijn rol penselen. Ditmaal vond ik ze wel.
Ik heb de kleur van de achtergrond een beetje transparant over het portret laten vloeien. Het snuitje komt er mooiere in uit.
In de smoezelige kleur, is het een schilderijtje geworden dat verbazingwekkend goed in mijn interieur past. Ik heb het in de hal gehangen recht onder mijn “tussenkunstenquarantaine” creatie, die inmiddels van een prachtige lijst is voorzien.
Zo heeft een middagje werk een bijzonder resultaat gebracht en het tuttige, doch goed gelijkende portretje omgetoverd tot een hedendaags kunstwerkje. Het portretje met de gele achtergrond vertoonde een vals trekje dat mijn hondje niet had. Ook dat heb ik weg kunnen werken.
Ik ben er blij mee.
En uh, het penseel voelde weer goed tussen mijn vingers.
Corona creativiteitsmetamorfoses....
(3x de woordwaarde)
Ach, een mens moet wat.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten