Even bellen

Lieve vrienden, 

 

Soms krijg ik het gevoel dat iedereen maar zo een beetje voor zichzelf leeft. 

Even een bezoekje of telefoontje…?

Dikwijls alleen als men er zelf beter van wordt. 

 

Gewoon zomaar even langs? 

Nee, druk hè. 

Hoezo dan? 

Zei ik dat vroeger ook tegen jou? 

 

Misschien heb ik het mis, maar ik denk dat mensen bang zijn geworden voor de telefoon. Gewoon even bellen is er niet meer bij. 

Een appje, nog een appje…

 

Ik maak me er zelf ook vaak schuldig aan hoor. 

Maar toch, als iemand er echt toe doet, bel dan even. Het kan gewoon nog hoor. 

Het probleem met appen is ook, dat het geschrevene anders overkomt, 

dan hetgeen men zegt. 

 

Beeldbellen haat ik. 

Iedereen die weleens met mij wilde beeldbellen heeft toen kunnen zien dat ik geen oorontsteking had. 

 

Want ik wil niet mijn telefoon aannemen en iemand aankijken en tegelijk aangekeken worden. Dat verwacht ik dan niet en houd gewoon ook de telefoon tegen mijn oor. 

Even een aardig gesprekje van oor tot oor kan toch geen kwaad? 

Dan en dan zijn we in de buurt. Misschien dat we even langskomen. 

Je ziet het wel…!

 

We komen dit of dat ophalen en dan zie je ons wel even. 

Waardeloos toch om op de route van iemand te liggen. 

Als iemand er niet voor om wil rijden, voel je je een soort Mac Drive. 

 

Op een appje met de vraag: “Is het goed dat/als…” overweeg ik voortaan maar te antwoorden: “je ziet het wel…”

Ach, ik sla weer door. 

Niet zeuren Rie. 

 

Het komt zo het komt. Je ziet het wel……!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje